Üç tekir misafirimizden sonra sokakta bulduğumuz bir kumruyu misafir ettik. Anladğımız kadarıyla doğustan ayakları sakat olan yavru kumrumuz ölüme terk edilmiş. Çok üzüldük hemen evimizi açtık. Hemen hemen bir haftadır yazmayı düşünüyordum sevgili misafirim Benjamini.
Ama artık Benjamin (kumrumuz) hakkında yazacağım şeyler sevgili kedim Mestan'a yöneliyor. Onlar kardeş kardeş oynayan iki ev hayvanıydı ama sadece ben yanlarındayken öyleymiş sevgili kedimiz Mestan meğer sadece şirinlik olsun diye numara yapıyormuş. Henüz yemek yemeyi bilmeyen Benjamin in kutusunun yanına gidip onu izlerken mırlayan Mestan sadece midesini düşünüyormuş. Bütün huzur ve mırıltısı sadece aç midesini doyurma hayallerindenmiş.
Bugün kedilerin kuşları yediğini ve Mestanında bir kedi olduğunu unutup ikisini baş başa bıraktım ve Kuzenime gittim. Eve döndüğümde Benjamin kutusunda yoktu yerinde Steinbeck ın Yukarı Mahalle kitabı vardı. Kitabın kutuda ne aradığını bende bilmiyorum. Sanırım uyanık kedim kuşun yokluğunu fark etmeyelim diye içine kitap koymuş. Tabi o kadar becerikli mi bilmiyorum.
Kuşu odanın içinde epey bi aradım ve sonunda mestan güzellik uykusundan uyanıp bana büyük bir marifet gibi kuştan kalan parçaları gösterdi. Geriye kalan iki kanadı görünce büyük bir şok geçirdim ve artık psikoloğa gitme zamanım geldi diye düşündüm...
